Ατομικές Εκθέσεις Έργων

Τα τοπία του Κωνσταντίνου Ράμμου γεννούν πραγματικότητες σε χρόνους ενεστώτες και υπερσυντέλικους που προκύπτουν από ένα φως ενδογενές, το οποίο διαλάμπει μέσα από τα χρώματα, αφαιρώντας κάθε έννοια βαρύτητας. Το φως αυτό που θαρρείς πως προέρχεται από ορυκτά θαμμένα στα έγκατα της γης, μετουσιώνει σχεδιαστικά και ογκοπλαστικά την υλικότητα των «αντικειμενικών» δεδομένων, χωρίς να αναιρεί την «σωματικότητα» της πινελιάς και την αισθητική της απτότητα. Η χειρονομία ορισμένες φορές αποτυπώνεται εναργής στην πινελιά κι άλλοτε βρίσκεται συγχωνευμένη μέσα στην οσμωτική «γραφή» του χρώματος, προσδίδοντάς του υπόγειες ρυθμικές εντάσεις κι εσωτερικό παλμό, που δραστηριοποιεί την μορφική διεργασία. Μια διεργασία, που αποκαλύπτει εν τη γενέσει τους τις φόρμες, ενώ σε άλλα σημεία αυτές αφήνονται ως non finito επιφάνειες, προκειμένου να ορίσουν αφενός θεματικές και νοηματικές συνάφειες, αφετέρου να διασαλεύσουν κάθε διαχωριστικό σύνορο ανάμεσα στις αποσπασματικότητες της θέασης, μέσα από όπου αναφύεται μια εικονοκλαστική διαδικασία.

Η κάθε εικόνα του ζωγράφου αποτελείται από τα κλάσματά της σε χώρο και χρόνο, πραγματικό και φανταστικό. Παραλλήλως, η κάθε του εικόνα αποδίδεται πρισματικά, σαν να παρατηρεί κανείς την πολλαπλότητα των όψεων της μέσα από φίλτρα που την αποδομούν ως βεβαιότητα για να την ανασυντάξουν στο βλέμμα του θεατή ως αενάως διερωτώμενη συναίσθηση, όλων όσων μεταφέρονται στο ορατό πεδίο. Ο χώρος και το φως ταυτίζονται μέσα από τη φύση που αποτελεί μέρος ενός διαδραστικού και πολυφωνικού συνόλου, αλλά και μέρος του «εαυτού» μιας εικαστικής πράξης που μεταμορφώνεται όπως η συνείδηση. Η ίδια η φύση άλλωστε στα έργα του ζωγράφου, μετασχηματίζεται στο σώμα μιας ύλης, που από την μια πλευρά κρύβει και από την άλλη αποκαλύπτει τις περιπέτειες της ύπαρξης. Η φύση γίνεται σώμα. Το σώμα του έρωτα και τις απαντοχής, των ενυπνίων και της προσδοκίας, της αναμονής και της λησμονιάς, της εγκατάλειψης και της λαχτάρας. Η φύση γίνεται το σώμα της επιθυμίας και του ανέφικτου, το σώμα των προθέσεων και των δισταγμών, της εγγύτητας και της απομάκρυνσης, της λαθραίας επίσης χαράς και των ανεκπλήρωτων πόθων.