Ατομικές Εκθέσεις Έργων

Τοπία της φύσης και του σώματος

Το σώμα του τοπίου.

Το φώς και ο χρόνος μέσα από τις αέναες μετατροπές και τις ποικίλες αποστάσεις των φαινομένων, λειτουργούν ως αφετηρίες έμπνευσης κάθε εικαστικής μορφοποίησης, στα πρόσφατα τουλάχιστον έργα ζωγραφικής του Κωνσταντίνου Ράμμου. Όποια αποσπασματικά θέματα κι αν επιλέγει, γίνονται τα ίδια οι τρόποι συνομιλίας της συνείδησης και του υποσυνείδητου, τον συμβόλων και των αρχέτυπων, αλλά και μιας καθημερινότητας που τα περιλαμβάνει, μέσα απ΄ όπου ο ζωγράφος ανακαλεί και την ίδια στιγμή μεταμορφώνει ρευστές εντυπώσεις, αποκαθηλωνόμενες μνήμες και εναλλασσόμενα βιώματα, προερχόμενα από τοπία του νου και της φαντασίας, της παρατήρησης και του συνειρμού, της βούλησης και της νοσταλγίας.

Στα έργα του, το συγκεκριμένο και ρεαλιστικά αναγνωρίσιμο, αποκτά αφαιρετικές διαστάσεις, με το ένα γνώρισμα γραφής να διαπλέκεται με το άλλο, οδηγώντας σταδιακά το βλέμμα του θεατή να διαπερνά το πρώτο επίπεδο, ακολουθώντας στη συνέχεια μια στρωματογραφία σε πλάτος και βάθος. Αυτή η παλίμψηστη, διαφανής και επενεργητική στρωματογραφία της εικόνας, μεταφέρει στην επιφάνεια τις πληθυντικές στιγμές του παρελθόντος ως ισοδύναμες με ανάλογες του παρόντος, δημιουργώντας μια ιδιότυπη χωρογεωγραφία .Η ρευστότητά της αποκτά τις ιδιότητες των υδάτινων στοιχείων και ταυτοχρόνως των στερεών κρυστάλλων, καθώς διακρίνονται οσμώσεις και ιζηματογενείς διεργασίες των χρωματικών τόνων, ενώ από την άλλη πλευρά διαπιστώνουμε διαθλάσεις και αντανακλάσεις, οι οποίες μορφοποιούν μια σύνθεση «παράσταση», που οι συσχετισμοί των επιμερισμών της, θυμίζουν καλειδοσκόπιο.

Ο Κωνσταντίνος Ράμμος δεν αφηγείται με αποστασιοποίηση τα θέματά του. Γίνονται μέρος της διαδικασίας που αφορά την σύντονη και πολυεπίπεδη παρουσία τους. Οι λεπτομέρειες δίνουν την θέση τους στην αλληγορία και οι μικροκλίμακες στην μεγακλίμακα, επιτρέποντας στο υποσυνείδητο να γεφυρώνει με άνεση το ορατό με την υπέρβαση και την γήινη ατμόσφαιρα με την ονειρική ή την ουτοπική.