Ατομικές Εκθέσεις Έργων

Εάν το δέντρο μπορούσε να αποδοθεί με ρηματικές ενέργειες στη θέση των ουσιαστικών που περιγράφουν τις ρίζες, τα κλαδιά, τα φύλλα, το χώμα, τον άνεμο και το φως, τότε η πράξη της μεταμόρφωσης θα μπορούσε να αποκτήσει άλλες διαστάσεις, μέσα σ΄ ένα διαρκώς ανανεούμενο σύμπλεγμα. Ένα σύμπλεγμα που στα έργα του Ράμμου, με ποικίλους τρόπους ενεργοποιεί οπτικά την ψευδαίσθηση «δέντρο», δραστηριοποιώντας την φαντασία του θεατή.

Φυλλώματα, άνθη, και καρποί, κυρίως κορμοί που γέρνουν στην κάθε κλίση του αγέρα, κάτω από ένα φως γαλάζιο του βυθού ή των κυμάτων της αφρόεσσας, παίρνουν σάρκα και υπόσταση από το φως και τους χρωματικούς τόνους, αναρρυθμίζοντας μέσα από την κίνηση των αλλαγών, το χώρο που κατακερματίζετε με αλληλοδιάδοχα επίπεδα βάθους και επιφάνειας.

Οι τοπιογραφικές σκηνές συνδυαζόμενες με τις στάσεις, τις κινήσεις και τις δράσεις της ανθρώπινης φιγούρας, λειτουργούν ως αυθύπαρκτα και συνεκτικά αποσπάσματα υποσυνόλων, τα οποία παραπέμπουν στην οργανικότητα συγκρότησης ενός ευρύτερου συνόλου καταστάσεων, καταλυτικών ως προς την μεταφυσική διάσταση της κάθε σύνθεσης.

Τόνοι και μετατονισμοί του χρώματος, λεπτομέρειες που μεγεθύνονται και μεγεθύνσεις που σμικρύνονται, προβάλλουν την πολυτιμότητα της αξίας του περιττού και πεπερασμένου, ενώ από την άλλη πλευρά τα σημαντικά σχετικοποιούνται, καθώς ο χρόνος, το φως της συνείδησης και οι νόμοι του υποσυνείδητου αλλάζουν ρόλους στα θαλάμια της μνήμης, ανάλογα με τους ρυθμούς και τους τρόπους ανάδυσης των γεγονότων. Το φως είναι εκείνο που γεννά τις εικόνες, τις απαυγάζει, τις περιθάλπει, τις φθείρει και τις εξαφανίζει, για να τις αναδιασκευάσει κάθε καινούργια μέρα που ξημερώνει, για τους θεματοφύλακες του μύθου της τέχνης.